Ik had al veel in mijn leven (voor de buitenwereld) voor elkaar, maar miste zelf de connectie hiermee. Ik stond en sta vol, vrolijk en positief in het leven, had een super baan met een zelfstandige positie en lieve mensen om me heen. Ik stond open voor andere dingen, maar durfde geen keuzes te maken, want eigenlijk had het zo slecht nog niet. Durfde ik mijn schijnveiligheid op te geven? Ik ging voor liefde en harmonie voor iedereen, maar vergat mijzelf en wist niet hoe uit deze tredmolen te stappen.
Na een dag hard werken liep ik naar de auto toe en voelde dat mijn enkel iets omzwikte bij het afstappen van de trotoirband. Ik schonk er geen aandacht aan en stapte mijn auto in. Thuis aangekomen deed ik gewoon de dagelijkse dingen en ging laat slapen. De volgende ochtend leek het net alsof mijn rug een plank was geworden. Ik kwam mijn bed niet uit. Met hulp van mijn man zat ik op mijn bed rand. Hij trok mij op en ietwat krom staand probeerde ik me te verzorgen en aan te kleden. Met moeite strompelde ik de trap af. Ontbeet staande, pakte mijn agenda, sleutels en tas en liep voorovergebogen naar mijn auto toe.
Daar begon pas echt de ellende. Probeer maar eens een gas- en rempedaal in te duwen als je rug niet mee werkt. Ik verging van de pijn, maar ik moest naar mijn werk (vond ik), want anders zou daar alles in het honderd lopen, want niemand wist waar de stukken lagen voor de directie en de vergaderruimten moesten nog voorbereid worden en het bezoek dat in de middag kwam, daar was nog geen vlaai voor geregeld en waren nog extra aanwijzingen nodig aangezien ze uit Amerika kwamen, en het scherm in de kantine kreeg vandaag een nieuwe video en tekst. Hiervoor zou iemand vanuit IJmuiden komen om me dat uit te leggen en deze was al onderweg. Daarnaast moest de notulen nog worden uitgewerkt, telefoontjes worden gepleegd, afspraken gemaakt en ga zo maar door.
Op het werk eindelijk aangekomen. Viel me in eerste instantie de verbaasde blikken van mijn collega’s niet op. Ik keek ze eigenlijk alleen maar pijnlijk en stuurs aan en begon bevelend te delegeren om (dacht ik) op deze wijze tijd te winnen en alles sneller voor de vergadering klaar te hebben. Toen ik naar de receptie strompelde om de namen van de bezoekers door te geven zag ik de receptioniste naar mijn voeten kijken. Ietwat verbouwereerd en lichtelijk geïrriteerd meldde ik haar dat ik alleen maar gympen aan kon vanochtend want op hakken lopen lukte niet. Ze keek me alleen maar meewarig aan en dacht natuurlijk het hare ervan.
In plaats van de trap, nam ik de lift naar de 1e etage om in de kantine ook nog snel de laatste details door te geven en strompelde door naar mijn kamer. He, he, blij dat ik even in alle rust mijn tas neer kon zetten. Dat had ik gedacht! De directeur had me al horen aankomen en zien ‘lopen’ naar de kantine alvorens naar mijn kamer te gaan. Hij liet me even ‘mijn ding doen’ en vroeg me daarna om even naar zijn kamer te komen. Zo goed en kwaad het ging probeerde ik aan de spreektafel plaats te nemen. De manier waarop ik ging zitten was hem zeker niet ontgaan en met een rustige stem vroeg hij mij wat er was gebeurd. Ik vertelde hem het verhaal van die ochtend en dat ik het zelf ook niet wist. Hij vroeg waarom ik nu op het werk was. Ik keek hem verbouwereerd aan en vertelde wat er nog allemaal vandaag gedaan moest worden en ik nu toch echt niet te missen was en dat hij nu ook echt naar de vergadering moest gaan want anders kwam hij, als voorzitter zijnde, als laatste binnen en dat zou een rare indruk maken op de buitenlandse gasten. Het is reorganisatie tijd en er moet op de kosten worden bespaard. Daarom het ‘hoge bezoek’ vanuit Amerika om te kijken hoe ‘onze’ directeur met het managementteam het er vanaf bracht. Hij bleef me alleen maar aankijken met eerst een meewarige, maar daarna een haast olijke blik in zijn ogen. ‘Je hebt gelijk’, zei hij, ‘maar ik kom er dadelijk op terug en jij hoeft niet bij de vergadering aanwezig te zijn. Ik zal zelf de belangrijkste punten opschrijven en volgens mij hebben ze vanuit de VS ook een dame erbij die alles bijhoudt’. Gerustgesteld liep ik voetje voor voetje terug naar mijn kantoor en deed zittend en dan weer staand mijn werk. De directeur en het management heb ik die dag niet meer gezien, want de gasten stonden erop dat ze mee gingen lunchen om daarna enkele locaties te bezoeken. Een kort berichtje van het team was voldoende om ervoor te zorgen dat ik de lunch en het bezoek naar de locaties nog op tijd kon regelen en ging verder met de werkzaamheden die er nog lagen.
Een paar weken later werd ik weer bij de directeur geroepen. Meewarig keek hij naar mijn voeten. ‘Ik zie dat je nog steeds gympen aan hebt.’ ‘Tsja’, zei ik, ‘Hakkeschoenen zal eventjes niet gaan, want dan houd ik het niet uit van de pijn in mijn rug en zelfs met alleen gympen aan loop ik krom’. ‘Ja, dat was me opgevallen. Ik wil dat je vanaf morgen vanuit huis werkt.’ ‘Waarom?’ vraag ik verbaasd. ‘Omdat het mij pijn doet om je zo te zien werken.’ Oef…. die had ik niet zien aankomen. Ik liep bij een fysiotherapeut en was een paar dagen geleden naar de huisarts geweest. Hij vermoedde het begin van een hernia en dat het wel eens een tijd kon duren en dat ik zeker rust moet nemen. Nou dat laatste kon echt niet. Zeker niet in zo’n onzekere reorganisatie tijd als nu. ‘en…..’ hoorde ik hem in de verte zeggen, ‘jij gaat naar een reintegratie bureau en wij huren een uitzendkracht in voor de werkzaamheden die echt vanuit hier gedaan dienen te worden’. Je had mijn gezicht moeten zien. De verbazing was er goed vanaf te lezen. Ik stamelde. ‘In deze tijd? Nu jij net goed op je kosten moet letten?’ ‘JA, net nu’, zei de directeur, ‘want ik wil je niet kwijt’. Ik snapte er niets meer van. De kosten zouden net mooi dalen als hij mij er nu ter plekke uit zou zetten en een jongere kracht voor in de plaats zou aannemen, maar dat deed hij niet! Dat was de ommekeer. Nadat ik het traject bij een reintegratiebureau had doorlopen en een kundige zzp’er mijn bureauwerkzaamheden overnam op de dagen dat ik niet aanwezig was, ben ik doorgegaan met zoeken naar mogelijkheden om weer gewoon te kunnen functioneren. Het resultaat is dat ik ondanks dat de artsen hadden voorspeld, dat ik altijd wat krom zou blijven lopen en pijn zou houden in mijn rug, helemaal genezen ben van alle klachten. Nu, 12 jaar verder kan ik je melden dat mijn rug al heel wat jaren helemaal in orde is. Zonder tabletten of operatief ingrijpen en ik met volle overtuiging kan zeggen dat ik mijn Passie leef :-)
Ik weet dus heel goed hoe het kan zijn en hoe je uit deze situatie kunt komen. Ik help je graag op weg naar een ander vooruitzicht dan dat je op dit moment hebt en sluit een nog beter vooruitzicht niet uit. Onderneem direct actie en neem contact op, zodat wij samen kunnen kijken op welke manier we jou weer energiek en gemotiveerd in het leven kunnen laten staan.